Bodemcolumn van mei door Frans van Alebeek

Bodembiodiversiteit is hot. Dat enorme web van organismen is van levensbelang voor een gezonde bodem en duurzame voedselproductie. ‘Voedt het bodemleven’ klinkt het! Dat is allemaal mooi en aardig, zolang je aan de ‘goede’ kant staat. Want die lofzang op de bodembiodiversiteit geldt duidelijk niet, als je per ongeluk Verticillium, Pratylenchus of Melolontha heet. Dan hoor je er opeens niet meer bij.

Neem mij nou, de engerling. Mijn naam alleen al zet mij in het verdomhoekje. Terwijl die naam alleen maar ‘kleine worm’ of ‘made’ betekent. Eenmaal volwassen zal ik als meikever veel positiever bekend staan. Zo’n 50 generaties (zeg een mensenleven) geleden zoemden mijn voorouders met miljoenen rond eiken en beukenhagen. Zij waren populair bij de jeugd, als ‘mulders’, vliegend aan een touwtje of brommend in een luciferdoosje. Maar lompe middelen als Lindaan en Parathion hebben mijn familie bijna weggevaagd. Tegenwoordig zijn we in grote delen van Nederland zeldzaam.

Natuurlijk, sommige familieleden maken greenkeepers van golfbanen wel eens wanhopig, of betekenen een strop voor boomkwekers met plantgoed op een verkeerde plaats of tijd. Maar zou u mijn gesnor op warme mei-avonden willen missen? En hoe denkt u dat vleermuizen, egels en steenuiltjes hun jongen grootbrengen als mijn familie is uitgeroeid?

Heeft u wel eens goed naar mij gekeken en u bijvoorbeeld afgevraagd hoe ik, de hele dag gravend in de modder, steeds zo glanzend schoon tevoorschijn kom? Of hoe ik van donkere wortels en rottende planten kan opgroeien tot een prachtige, witte larve en nog mooiere kever? Doe dat maar eens na! Heeft u mijn neven en nichten al eens goed bekeken? Het rozenkevertje, de Salland- en junikever, de prachtige julikever of mijn imposante oom de neushoornkever? Hoe zou de wereld er zonder ons uitzien? Denk daar nog eens over na, voordat u naar (mijn nachtmerrie:) de Heterorhabditis grijpt.

Foto: larve van de Orystes nasicornis (neushoornkever)